woensdag 9 november 2011

Moest dat nou zo nodig? (introductie)

















Alweer een blog?
Ja. Het was onontkoombaar, zal ik maar zeggen. Ik was het aan mezelf verplicht, of zoiets.

Al sinds 1993 begeef ik mijzelf in de krochten van internet. Aanvankelijk via mailing-lists, later in de usenet-nieuwsgroepen. Nu heb ik zelfs een facebook-account.
Wat dat laatste betreft; vanaf het moment dat ik die account heb, weet ik dat het eigenlijk niks voor mij is. Facebook is te kortademig, te oppervlakkig; er zit veel volk dat iedere klipscheet maar met iets lolligs of buitennissigs op de proppen meent te moeten komen. Maar ja; usenet en de nieuwsgroepen zijn op sterven na dood en van mailing-lists weet ik niet eens of ze nog bestaan.

Als compensatie voor het gebrek aan prettige interactie begon ik blogs af te struinen, waarbij ik zo af en toe eens reageerde (de meeste blogs bieden die gelegenheid) op wat ik daar las. Dat leverde soms aardige stukjes communicatie op.
Ik betrapte mezelf er echter ook op dat mijn reacties soms langer waren dan de stukken die de blogger in kwestie zelf schreef. Eigenlijk misbruikte ik in dergelijke gevallen andermans blog om mijn eigen ei te leggen. De would be-schrijver als koekoek.
Ik kon het ook niet helpen. Soms heb ik nu eenmaal die onstuitbare behoefte om te schrijven. Zoals ik onlangs een blogger die nogal heeft moeten leiden onder mijn schrijfdrang vertelde: schrijven is je gedachten ordenen. Het verlost je van gedachten die anders maar in je kop blijven ronddraaien, zonder ooit tot een conclusie, of zelfs maar een dieper inzicht te leiden.

Hoe dan ook: de conclusie was duidelijk. Ik kon niet blijven doorgaan met het pesten van anderen met stukken die erop gericht leken het blog van die ander over te nemen. Er moest een eigen blog komen.
En hier is het dan. Qua uiterlijk is het nog niet helemaal wat ik voor ogen had, maar in de loop van de tijd krijg ik het misschien nog wel waar ik het hebben wil.
Voorlopig kan ik tekst produceren en daar was het om begonnen.

Dat schrijven van mij kan alle kanten uitgaan. De naam en de ondertitel van dit blog geven enige indicatie.
Als u hier blijft terugkomen, dan zult u merken dat ik mezelf soms nog wel eens boos maak. Maar eigenlijk schrijf ik tegenwoordig liever wat beschouwender stukken. Of teksten waaruit mag blijken dat er nog steeds veel te genieten valt in de wereld. Desondanks zal het vaker dan me lief is gaan over het menselijk gebrek. Mogelijk zal het zelfs zover komen dat dit blog zelf daar zo nu en dan een regelrechte uiting van is. Niets menselijks is mij vreemd, namelijk.
Het valt allemaal nog niet echt te voorspellen.
We zien wel waar we uitkomen. Ik. Maar ook u, lezer.
Want reageert u vooral, als u de behoefte voelt. Ik zal er niet om heen draaien: schrijven wordt nog leuker als blijkt dat je bij anderen ook gedachten losmaakt.
Al in de tijd van de nieuwsgroepen genoot ik zowel van schrijven, als van de discussie die daar soms op volgde. Ik ben dus ook wel wat gewend, in die zin. Niet dat ik mezelf heb aangesteld als de Internet Tough Guy op het plaatje hierboven, maar de discussies waren regelmatig op het scherp van de snede. Ik trof vaker mensen die het niet met eens waren dan dat ik medestanders aansprak met mijn verhalen.
Daarom: wees welkom als lezer, maar ook als verkondiger van de eigen mening.
Vanaf dit moment staan de lijnen open..

P.S.: Bijna had ik 'reaguurder' geschreven inplaats van 'verkondiger van de eigen mening', maar onbeschoft worden kan altijd nog, natuurlijk. Probeert u het eerst eens met streng en rechtvaardig, dan blijft het heel lang goed gaan tussen ons beiden, dat garandeer ik  u!

4 opmerkingen:

  1. Welkom Hans, join the club! Te leiden heb ik overigens nooit gehad onder je reacties, te lijden evenmin: zoals je zegt, het is fijn om gelezen te worden. Hier geldt: 'ik krijg respons, dus ik besta.' Ik zal je nauwgezet volgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahaha; wat dat leiden betreft: je brengt het subtiel, dat moet ik nageven.
    Gelukkig kun je hier achteraf altijd nog redigeren. Dat kan op facebook niet. Desondanks kan de weblogger toch nog te hijgerig zijn; dat blijkt..

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kijk, en als je dan vervolgens (elke keer dat je iets op je blog plaatst) steeds even een linkje op facebook zet, dan hebben ook wij klipscheetvaarders weet van jouw nieuwste koekoeksei. Deal? x Draak

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat je natuurlijk ook kunt doen, Draak, is Het Ondermaanse bij je bookmarks zetten. Zelf heb ik voor dit doel zelfs een mapje 'blogs' aangemaakt in Firefox.
    Ik voel er eigenlijk helemaal niet zoveel voor om elke keer als ik hier wat geschreven heb, dat te melden op Facebook. Indirect word ik dan ook zo'n klipscheet-type. Bovendien wil ik het ook niet belangrijker maken dan het is.
    Kom gewoon zo af en toe maar eens kijken, Zou ik zeggen.

    BeantwoordenVerwijderen